Będą przekleństwa, bo jestem wkurwiona do granic!

To jest po prostu niepojęte w jakich warunkach my żyjemy. 

Nadszedł dzień narzekania, więc z góry przepraszam. 

Wybaczcie. 

Jestem niewyspana, a kręgosłup mi napierdala jak jasna cholera. Nie mam na nic siły. Łeb mi pęka. Jestem zła, wkurwiona, smutna, przygnębiona i muszę to z siebie wyrzucić, bo inaczej eksploduję. 

Kręgosłup - napierdala, bo śpimy na łóżku o szerokości 138 cm razem z córką, która jak się rozwali  to sama połowę z tego zajmuje. Przecież to, kurwa, nie jest normalne, żeby czterolatka spała razem z rodzicami w łóżku. Mało tego! Nie jest normalne, żeby nawet w tym samym pokoju spała co rodzice, tyle że we własnym łóżku. U nas własne łóżko ma sześciolatek, więc chyba on najlepiej na tym wychodzi, choć niekoniecznie, bo to łóżko już mu się walić zaczyna. Ja pierdolę! Jakie to wszystko pojebane!

Łeb - pęka, bo się nie wyspałam! No Kurwa! Po całym chorowitym tygodniu, kiedy to bez przerwy wycierasz smaki dzieciom, opiekujesz się nimi, mimo że sama ledwo na nogach stoisz, bo przeziębienie i ciebie nie omija (nie zaniedbujesz przy tym swoich standardowych, codziennych obowiązków),  po całych nocach koncertów kaszlowo-smarkowych nadchodzi weekend i chcesz się wyspać, bo dzieci wreszcie spokojnie śpią, to się kurwa nie da!  Bo Twój Wspaniały małżonek w weekendy siedzi przed kompem nocami, kilka tą pierdoloną myszką, stuka w tą cholerną klawiaturę i słucha sobie muzy na full. I co z tego że w słuchawkach, jak ja to dalej słyszę?! Mało tego, w pokoju jest jasno jak o poranku w słoneczny,  bezchmurny dzień od monitora! Raczej od telewizora, bo mąż jako monitora używa 32calowego telewizora. No kurwa! I upominasz go raz, drugi, trzeci: "No przycisz",  "Choć już spać", "No wyłącz to już", "No kurwa weź to w końcu przycisz!". A on jeszcze żre spóźnioną kolację i tłucze się widelcem i gryzie i chrupkie i ciamka, a Ciebie krew zalewa, bo już grubo po północy. Naciągasz poduszkę na łeb, ale to gówno daje, dalej go słyszysz i tą myszkę pierdolniętą. Jeszcze się chichra jak pojebany, bo ogląda kabarety. 1:00...2:00...3:00... W końcu się kładzie, trochę się  powierci i zasypia w mgnieniu oka jak kamień. 4:00... chrapie. No Kurwa! Jeszcze co chwilę kuksańca dostajesz od córki, bo ona się też wierci co chwilę. W końcu udaje Ci się przysnąć na dłużej, ale jednak nie na długo, bo o 6 syn już się budzi i musisz się nim zająć, a zaraz po nim wstaje córka. Od rana jesteś wkurwiona do granic możliwości, zła jak osa, ale jak się coś odezwiesz to się tylko dowiesz, że jesteś pojebana i żebyś się kładła dalej spać, a nie wkurwiała Pana i Władcę, bo on się przecież musi teraz do południa wyspać.

Teraz sobie wyobraź, że tak wygląda każdy weekend już od dobrych paru lat! 

No Kurwa! Ten człowiek nie jest przystosowany do życia w społeczeństwie! On nawet do związku się nie nadaje, ale to oczywiście ja jestem zjebana, bo się czepiam zapracowanego człowieka, a przecież się cały tydzień wyleżałam i nic nie robiłam!

Dobra, pewnie wyszłam na niewdzięczną. To nie tak. Ja widzę, że jest lepiej między nami, widzę że on się stara. Ja postawiłam wokół siebie mur i nie pozwalam mu się zbliżyć. Ja mu po prostu już nie ufam i mówię mu o tym wprost. Nie ufam i nie wierzę w jego obietnice i zapewnia. Tyle, że w mojej sytuacji chyba nie ma w tym nic dziwnego. Staram się poprawić nasze relacje i jest chwile fajnie, a potem on mnie czymś wkurwi i ja muszę od początku te klocuszki w naszych relacjach stawiać, bo po mnie nie spływa.
Widzę, że on się stara. Czasami nawet umyje po sobie talerz. To już coś! Ja to widzę i daję do zrozumienia, że to miłe, że umył ten talerz. Tylko jedno mi dziurę wierci w mózgownicy: "Umyłem talerz! Umyłem talerz!" i pręży się i piórka stroszy jak kogut - czeka na oklaski. No Kurwa! Brawo! Nie pogada... Wow i ohh... No dokonał niemożliwego - umył talerz. Serio? To dla faceta taki wielki wyczyn umyć po sobie talerz? Oczywiście nie mówię o tym tylko uśmiecham się wdzięcznie, bo chociaż tyle mnie odciążył.
Robi zakupy i mnie to cieszy, ale jeśli ja jestem uziemiona, to co w tym dziwnego że on te zakupy robi? Jak się przeprowadzimy to ja z chęcią sobie na zakupy pójdę, byleby się z domu wyrwać i kupię to co mi serio potrzebne.
Robi pranie i niestety też musi to otrąbić, że zrobił, ale ja też robię pranie i nawet mi do głowy nie przychodzi o tym wspominać. Robię co mam zrobić i już. Co tu wychwalać? Mamy rodzinę więc mamy o nią dbać! RAZEM! Szkoda, że nie każdy facet to rozumie.
A najbardziej to mnie wkurwia ta jego pewność siebie i przekonanie, że on jest najlepszym na świecie mężem. No normalnie Bóg, bo przecież mogłam gorzej trafić. Serio? Inteligentna dziewczyna po studiach miałaby być żoną żula lub damskiego boksera? Serio?
Chociaż to co przeszłam przez ostatnie 7 lat, to nie wiem czy nie jest gorsze od fizycznej przemocy.
Może teraz ja jestem zbyt pewna siebie, ale jednak wydaje mi się że to on powinien się cieszyć, że jednak mimo wszystko z nim jestem, bo czasami mam wrażenie że każda inna kobieta już dawno by od niego odeszła, choć on w swoim mniemaniu jest zajebiście zajebisty.