No pudło

No niestety, Pani psycholog coś nie trafia w swoich diagnozach. Nie chcę kobiety skreślać, ale znowu widzę pewnego rodzaju model książkowy, którego się kurczowo trzyma. Chyba zapomina, że należy do każdego człowieka podchodzić indywidualnie. Jako psycholog powinna o tym wiedzieć, czyż nie?

Wymyśla tu przyczyny takich a nie innych zachowań Faustynki. Miesza się już w tym wszystkim. Raz mówi tak, następnym razem odwrotnie. Szczerze to mnie to nawet nie bulwersuje, ale za to śmieszy. Nie chcę kobiety skreślać, ale chyba jednak nie jest taka dobra jak miała być.

Agnieszka siostra męża też stwierdziła niedawno, że zostanie psychologiem. Dlaczego? Bo siostra jej chłopaka jest i czesze na tym grubą kasę. Niezły powód. Bez komentarza. 

Jeśli jednak mamy takich psychologów, to ja się wcale nie dziwię, że mamy tylu samobójców i ludzi znerwicowanych.

Przecież Aga się kompletnie do tego nie nadaje. Zero empatii, wyjebane na wszystko, brak kręgosłupa moralnego i ona będzie pomagać ludziom z problemami?

Wracając do tematu. Na którymś spotkaniu Pani psycholog powiedziała, żeby dziecka nie zmuszać jak nie chce iść do przedszkola. Dla mnie to niedorzeczne. Claudii tak nie zmuszali i przesiedziała 6 lat w domu na toku indywidualnym, mojej teściowej z resztą też, dlatego szkoły średniej nie skończyła. No niepojęte dla mnie. Tylko, że Pani psycholog nie wiedziała o jednym: że nigdy nie pozwoliłam Faustynce zostać w domu gdy nie widziałam, że naprawdę jest chora, zawsze starałam się odróżnić czy to faktycznie ból głowy czy stres objawiający się w ten sposób i na rzęsach stawałam, żeby koniec końców córkę przekonać do wyjścia. Oczywiście wszystko rozmową i tłumaczeniem  na spokojnie bez nerwów.  Na następnym spotkaniu owa Pani próbowała mnie uwikłać, że Faustyna wie, że jak powie, że coś boli to mama zostawi ją w domu i nie będzie musiała iść do przedszkola. Dobre... 

Na pierwszym spotkaniu Pani zaproponowała, żeby dziecko w czasie porannego stresu przed przedszkolem namalowało to czego się boi. Więc gdy się pojawił silny stres, to dałam młodej kredki i powiedziałam "Narysuj to czego się boisz", bez jakichkolwiek sugestii. Gdy skończyłam to pytałam co to jest. I tak za jednym razem namalowała budynek przedszkola, siebie ze smutną minką w centrum strony i jakieś dziewczynki. Powiedziała, że Wika jej dokucza na tym obrazku i dlatego jest smutna. 

Innym razem namalowała siebie płaczącą i dookoła niej chłopców i jakąś postać z boku. Gdy zapytałam co jest na jej rysunku to powiedziała, że to chłopcy z innej grupy jej dokuczają. A ta postać z boku, to pani przy biurku z telefonem w ręce siedząca jakby tyłem do dzieci! I wtedy dowiedziałam się dlaczego córka nie chce chodzić do przedszkola w czasie dyżuru na feriach (zapisałam ją na kilka dni, żeby nie miała tak dużej przerwy, myślałam, że zrobiłam dobrze). Po prostu byli połączeni z tą grupą starszaków gdzie muszą chodzić na religię i ona się boi tamtych chłopców, bo są niegrzeczni.

Co na te obrazki psycholog? Żeby nie traktować tego tak dosłownie, bo to przykrywka do właściwych przemyśleń dziecka. To po co kazała to malować?

Ostatnio wymyśliła, że jak Faustynka chce w sklepie zabawkę, to żeby nie odmawiać, bo to jej sposób na radzenie sobie ze stresem, tylko kupić. Tak jak człowiek dorosły w stresie bierze lek uspokajający, tak córka kupuje zabawkę. Następnym razem pewnie powie, że sami sobie ją rozwydrzyliśmy, bo kupujemy wszystko co chce 😂

Strasznie kombinuje, szuka przyczyny stresu Faustyny w nas, w naszej relacji małżeńskiej i nic nie może znaleźć. Już się nawet o finanse i seks dopytuje i też nic nie znalazła. Ciekawe czym nas następnym razem zastrzeli.

Pani psycholog jeszcze nie wie, że "problemy" Faustynki się cudownie rozwiązały po feriach, gdy się okazało, że Pani, ta która wg "nic nie znaczącego obrazka" zamiast zajmować się dziećmi siedziała z nosem w smartfonie już nie pracuje. Oficjalnie dostała pracę gdzie indziej, ale prawda jest pewnie taka, że inni rodzice zamiast latać z dziećmi tak jak my po psychologach, to poszli do dyrekcji i zrobili jak to się teraz mówi "gówno burze" i pani przedszkolanka wyleciała. 

W ogóle po feriach mamy inne dziecko. Wrócił apetyt, pięknie je. Nawet w przedszkolu gdy coś smakuje to prosi o dokładkę. Nie narzeka, że się nudzi. Nie trzyma się mnie kurczowo i nie muszę z nią siedzieć podczas oglądania bajki jak to było podczas ferii. Jedyne co, to nadal nie chce chodzić na religię, bo twierdzi, że boi się tamtej grupy.

Zobaczymy co psycholog jeszcze wymyśli. Na pewno jest wiele sensownych rzeczy, które nam podpowiada. Nie krytykuję jej w stu procentach. Zdaję sobie sprawę, że młoda dużo odziedziczyła po mnie i wiem, że muszę sama nad sobą pracować, żeby się nie stresować i nabyć więcej pewności siebie, ale  też wiem, że to się nie zmieni od pstryknięcia palcem i potrwa pewnie w chu...

Miłego!