Nadrabiam zaległości ;)

Dawno nie pisałam co u nas słychać, dlatego właśnie teraz zamierzam to nadrobić.

Myślałam, że sezon chorobowy już mamy za sobą. Cały maj nie chorowaliśmy. Cały maj! I już się cieszyłam, bo gdy dzieciaki chorują, to ja chodzę wkoło nich jak zombi, bo stres, bo niewsyspanie... Kto ma dzieci, wie o czym mówię. 

Jednak byłoby zbyt pięknie. 

W piątek Faustynka wróciła z przedszkola ze stanem podgorączkowym, ale jeszcze mnie ubłagała, żebyśmy poszły na piknik rodzinny organizowany przez przedszkole. Obiecała, że nie będzie szaleć i mnie w końcu urobiła. Mała cwaniara. Takie to kochane jak coś chce. Te oczy... Jak ten Kot w Butach na Shreku. Ociągałam się jak mogłam, żeby wyjść  jak najpóźniej, bo wiedziałam, że jak już pójdziemy, to nieprędko Młoda da się  namówić na powrót do domu. Na imprezie pojawiłyśmy się kwadrans przed końcem - okropna jestem, wiem. Posiedziałyśmy chwilkę na ławeczce, przyglądałyśmy się dzieciakom i rodzicom, którzy brali udział w rozmaitych konkurencjach. Ja oczywiście bokiem, bokiem i do tyłu, żeby mnie nikt do niczego nie zgarnął, a Faustynka zero jakichkolwiek oporów, Alleluja i do przodu. Odważna ta moja dziewczyna. Brała udział w konkurencji na nierozlanie mleka z łyżki w czasie slalomu między pachołkami. Żeby jeszcze była bardziej wyrafinowana i waleczna, to bym była o nią spokojniejsza. Jednak niestety jest wrażliwa, grzeczna  i spokojna jak ja. Tak wiem, to piękne cechy, ale ja przez nie wiele w życiu wycierpiałam. Chciałabym żeby moja córeczka nie dała sobie w kaszę dmuchać, a tak to znowu się żali, że Lena ją popycha i bije. Trafiła się taka z patologicznej rodziny i fika  do każdego.  Tłumaczę Młodej, żeby ją walnęła  z pięści w nos, albo zasadziła kopa w du... pupę, ale ona mi na to, że "nie wolno bić". 

Wracając do pikniku, w pewnym momencie podszedł do nas i przywitał się tata Stasia. Stasiu to narzeczony mojej córki, gwoli przypomnienia. Dzieci się razem pobawiły, ale Staś był jakiś markotny, może zmęczony, a może się jakaś infekcja też rozwijała w jego organizmie. Szybciutko się zmyli do domu, a Faustynka się pobawiła jeszcze na placu zabaw z małą Madzią, która przyszła na imprezę z babcią. Piknik się skończył, a Młodą i tak ciężko było namówić na powrót do domu, bo jeszcze ta zjeżdżalnia, a ta huśtawka, a jeszcze tamta. W końcu wróciłyśmy. 

W nocy temperaturka urosła do ponad 38 stopni, ale dzielne dziewczę nie chciało się przyznać co ją boli. W nocy ból gardła zdradził kaszel. No i bidula jest chora. Gorączkuje już drugą dobę do 39 stopni. Katar ma straszny. Dzisiaj już tak szybko gorączka nie rośnie, podejrzewam, że jutro da sobie spokój. Problem w tym, że  córka nie chce nawet słyszeć, że jutro nie może pójść do przedszkola. Chyba jakiś strajk muszę wymyśleć :P

We środę  Faustynka pojechała na wycieczkę z przedszkolem. Pierwszy wyjazd bez mamusi. Byłam bardziej zestresowana od niej. Niepotrzebnie, bo dziewczę bawiło się przednio. Jeździła nawet po raz pierwszy na koniu! Moja Mała Księżniczka już jest taka samodzielna. Po powrocie była niesamowicie podekscytowana i zmęczona, ale szczęśliwa. Podejrzewam, że dawała tam równo czadu i pewnie z tego podniecenia zdarła gardło okrzykami radości, dlatego ta gorączka w końcu się pojawiła, ale jako że chciała wziąć udział w pikniku, to udawała, że wszystko jest ok i nic jej nie boli. 

Wczorajszy Dzień Dziecka obchodziliśmy zatem w domu. Maciuś z tatusiem pojechali po prezenty. Rano trochę posmutniałam, bo gdy chłopcy wyszli usłyszałam dzwonienie kluczy na klatce, więc wyjrzałam  przez wizjer i zobaczyłam sąsiadkę z naprzeciwka z dwiema wielkimi torbami z Pepco wypchanymi po brzegi, jak zamykała drzwi i schodziła na dół. Wybrała się do wnuków z prezentami. Bardzo miły gest ze strony babci. Dlaczego więc posmutniałam? Bo co rusz widzę gdzieś zaintetesowanie dziadków swoimi wnukami. Spacerki rodzinne, wycieczki, zakupy, imprezy, uroczystości rodzinne... W sklepach często mijam obcych dziadków zachwycających się czy to rowerami czy ubrankami, bo "by dla wnusia było". Dziadkowie często uczestniczą w życiu swoich wnuków. Nie wylewam  tu żali dlatego, że moje dzieci nie dostają od dziadków prezentów. Nie, to nie o to chodzi. Nie liczę na to, że coś mogły by dostać, bo nigdy nawet lizaka nie dostały. Ale chodzi mi tu o brak wsparcia, przytulania, dobrego słowa i poczucia u dzieciaków, że mają na kogo liczyć. Nasze dzieci mają tylko nas. Gdyby coś nam się stało, nasze dzieci zostają na tym paskudnym  świecie całkiem same. Wiecie co mnie trzymało przy życiu oprócz strachu przed śmiercią w momencie gdy już ten nóż przystawiałam do nadgarstka? To że mój mąż sam sobie nie poradzi. Że moje dzieci czekałby okropny los. Szczególnie bałam się o Maciusia. Nikt nie ma do niego tyle cierpliwości co ja. Tak więc mnie wzięło na przemyślenia i nastrój nieco opadł. U nas babcie nawet nie pomyślą o tym żeby zadzwonić z życzeniami. Mało tego, one nawet nie pamiętają dat urodzenia wnuków. 

Faustynka od dawna marzyła o Kubusiu Puchatku jej wielkości, więc tata się w końcu zdecydował na zakup kolejnego kudłacza, zbierającego kurze. W sklepie się okazało, że misiek ma brudną... zadek, a został ostatni, dlatego chłopaki kupili wielkiego, zielonego smoka, w którym Młoda się od pierwszego wejrzenia zakochała i nie wypuszcza go z rąk. Koniec końców, smok okazał się o wiele poręczniejszy od grubego Kubusia Puchatka i bez problemów mieści się z córą w łóżku. 

Maciuś na swój prezent wybrał sobie tor z garażami dla samochodów i ma taką radochę, że myślałam, że wczoraj już nie zaśnie. Do nocy przesiedział przy nowym nabytku i przemachał  z radości skrzydłami. Synuś gdy się cieszy, jak na autystę przystało macha intensywnie rączkami i się oklepuje. Wiem, widok niecodzienny i dziwny, ale dla matki autysty bardzo wzruszający. 

W końcu ruszyła sprawa SUO. W lutym wnioskowaliśmy o przyznanie synowi 10 godzin tygodniowo pracy z terapeutą w domu. Cała biurokracja i papierologia porwała do końca maja. Pani pracownik socjalny była u nas w tym czasie 3 razy, ale w końcu przyznano Maciusiowi 4 godziny tygodniowo. Dobre i 4 godziny, zważając na to że w MOPsie brakuje terapeutów. Już w najbliższym tygodniu mamy pierwsze spotkanie.