Smutne ale prawdziwe

Powoli dochodzimy do siebie. Dzieci wyzdrowiały, tylko mnie trzyma jeszcze potworny kaszel. Już mnie brzuch i głowa boli od ciągłego kasłania. Jeśli znacie jakieś cudowne sposoby na pozbycie się kaszlu lub jakiś syropek to piszcie, bo całe noce mnie męczy.

Za tydzień mamy zacząć tynkowanie wnętrz. Tak, dopiero teraz, bo poprzednia ekipa nas wystawiła. Mam nadzieję że teraz wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Wiem że się powtarzam, ale nie mogę doczekać się przeprowadzki. Choćbym musiała siedzieć na betonie przykrytym dywanem, to będę, bo u teściów mnie szlag jasny trafia.

Wiecie co dzisiaj powiedziała siostra męża, Agnieszka? Najpierw to się jak głupia (i jak zwykle) darła: "Weźcie go stąd! No weźcie go stąd!! Weźcie go!!!" Itd. Bo Mały M pobiegł do niej do salonu i skakał przed teledyskami w tv, a ona oczywiście leży jak krowa i się nie ruszy. Mąż poszedł po syna i się jej pyta, co Młody robi, czemu jej przeszkadza. No to nic nie robi, przyłazi. Mąż na to: "To czemu sie nim chwile nie zaopiekujesz?" W odpowiedzi usłyszał z pretensją: "Ja się nim nie będe opiekować! Wy się macie nim opiekować!" I tak jest zawsze. M nie rozumie że go nie chcą. Jest mały, chciałby się z nimi bawić, a one (siostry męża) go tylko przepędzają. Claudia wprost mówi że go nie chce i że to nie jej dziecko. Nie rozumiem jak tak można. Nie chcą się z nim bawić? Niech się nie bawią. Ale zerknąć na bratanka od czasu do czasu żeby sobie krzywdy nie zrobił to taki problem? Teściowa tak samo jak się Młody do sypialni zapędzi to się drze żeby go zabrać albo dzwoni do swojej matki na komórkę żeby po niego przyszła. Jak siostry męża przychodziły z zadaniami, to nie gadałam że to nie moje zadania. Czy cokolwiek innego jak ktoś chciał.

Ta rodzina jest walnięta i to do kwadratu.

Nawet nie wiecie jak mi przykro gdy widzę inne dziewczyny/kobiety jak sobie spacerują z teściowymi czy matkami i dziećmi, chodzą razem na zakupy, rozmawiają. Łza w oku mi się kręci gdy widzę starszego pana lub panią pchających wózek z wnukiem/wnuczką. Ja nie mam ani matki ani teściowej. To jest strasznie smutne. Muszę sobie radzić całkiem sama.

Pojęcia nie macie jaką syn miał minę, gdy zeszłam z dziećmi na dół jak Faustynka miała kilka dni i wszystkie zaczęły do niej ciamkać, a M stał z boku ze łzami w oczach. Dlaczego tak nie lubią mojego syna?

Dobra, dość, bo się popłakałam.

Dobranoc.

...........................................................

Dopisane 14 października:

Chciałam dodać do wczorajszego wpisu, że nie chodziło mi o to że siostry męża czy teściowa mają się zajmować moimi dziećmi. Absolutnie nie. To nie jest ich obowiązek. Ktoś mógł źle zrozumieć, bo może niedokładnie to opisałam. Chodzi mi o to że mogły by choć odrobinę miłości moim dzieciom okazać, bo bardzo przykro jest patrzeć na zasmuconego lub zdezorientowanego syna, który nie rozumie, nie wie co się dzieje, dlaczego go nie chcą, nie lubią. Przecież on ma niewiele ponad 2,5 roku. On je szczerze kocha, szuka z nimi kontaktu, a one go odrzucają i to jeszcze w tak chamski i bezpośredni sposób. Przecież Agnieszka mogła wstać i ściemnić: "Słuchaj Maciek, ja się będę teraz uczyć, to musisz się bawić gdzie indziej" albo "Ja teraz oglądam tv, idź bo mi przeszkadzasz" i wyprowadzić go za rękę, zamknąć za nim drzwi na klucz i już a nie taki cyrk odstawiać.

Ja nigdy nikogo z pokoju nie wyprosiłam. Nawet do głowy mi nie przyszło wyganiać siostry męża, a przez pierwsze dwa lata na okrągło siedziały w naszym pokoju. Czy to z zadaniami, czy żeby im coś wytłumaczyć, czy po prostu porozmawiać albo na przeszpiegi. Zawsze we wszystkim chętnie pomogłam, wysłuchałam, nie oczekiwałam niczego w zamian. Tak... ta głupia naiwna. Tak o sobie teraz myślę.