Po raz kolejny okazuje się że ja głupia jestem. Głupia i naiwna.

We środę odbył się pogrzeb. Pomagaliśmy z mężem jak mogliśmy. Nie tylko fizycznie, ale i finansowo. Mąż przed śmiercią swojego dziadka opiekował go codziennie w szpitalu, przesiadywał tam do później nocy, jeździł po kilka razy dziennie. Dziadek był wg mnie dobrym człowiekiem. To tylko dzięki niemu mam na górze podłączoną wodę, bo gdy urodziłam drugie dziecko, to nakazał mojemu teściowi, żeby ten zrobił mi na górze kuchnię i łazienkę, żebym nie musiała z dwójką dzieci po schodach chodzić. Oczywiście że kuchni się nie doczekałam, nawet o niej nie marzyłam, łazienki w zasadzie też, ale mój mąż kupił umywalkę i rury i teść mi w końcu podłączył wodę. Mam teraz można powiedzieć, taką prowizoryczną toaletę. Mogę nabrać wody do czajnika, dzieciom umyć rączki, czy ząbki. Mąż pomógł w organizacji pogrzebu, nawet pieniądze ojcu pożyczył nie małe. Ja przygotowałam całą stypę, bo na teścia się tak jego siostra, co z dziadkami mieszkała, wypieła  jak i żona. Ciotka powiedziała że nic robić nie będzie i się mają cieszyć, że w ogóle na pogrzeb przyjdzie, a moja teściowa nawet nie ruszyła dupy z sypialni, ani do szpitala, jak jej teść był umierający, ani na pogrzeb. Ja przejęłam ich obowiązki, bo czułam że tak trzeba. Ugotowałam Strogonowa na przeszło 20 osób, zrobiłam sałatkę.

Na pogrzeb powinni wszyscy z domu pojechać, więc chciałam zabrać dzieci chociaż na mszę, ale teściowa nie pojedzie, bo nie. Claudia tak samo, bo to kopia mamusi, a teściowa w domu też nie zostanie bez swojej mamusi, to padło na to że babcia też musi zostać. Mąż się uparł żeby dzieci zostawić z nimi. Ja nie chciałam, bo wiem że są nieodpowiedzialne, ale w końcu nie miałam wyjścia. Maciuś bardzo płakał, bo zawsze, wszędzie jeździł z nami. Ja wychodząc także się poryczałam. Na mszy przy pożegnaniu dziadka też nie wytrzymałam i się popłakałam. Jestem niesamowicie wrażliwa i wszystko przeżywam sto razy bardziej. Na cmentarzu bardzo zmarzłam, a wiatr ułożył mi fryzurę a'la Chopin po zagraniu Etiudy Rewolucyjnej. Po pogrzebie pojechaliśmy do domu dziadków, gdzie miała odbyć się stypa. Myślałam, że na tym moja rola się skończy, ale gdzie tam. Ciotka nawet nie miała czystych talerzy, więc pierwsze co robiłam to stałam przy zlewie i szorowałam naczynia i sztućce. Musiałam okroić placki, poukładać wędliny na półmiskach, itp. itd. Wstyd i hańba dla rodziny mojego męża. Teść się spił i wyjątkowo dobrze się bawił. Nikt by nie uwierzył, że dwa dni wcześniej zmarł mu ojciec. Zaprosił przyjezdną rodzinę do siebie mimo iż teściowa powiedziała że ich nie potrzebuje i ich nie wpuści do domu. Musieliśmy z mężem szybko pojechać nakupić ciastek, jakieś wody do picia, bo w domu nie było nic. Przyjęliśmy tą rodzonę. Przy pożegnaniu teść dał wujkowi 500 zł, które przysłała z Kanady jego druga siostra, aby wujek robił zdjęcia na pogrzebie. To miała być zapłata od ciotki z zagranicy. Wujek absolutnie nie przyją pieniędzy, a jego żona w końcu wcisnęła te pieniądze mi. Broniłam się, że nie mogę tego przyjąć. Wiedziałam, że zaraz wszyscy rzucą się na mnie jak sępy. Ciotka się uparła że to prezent od niej dla młodych. Zostawili mi kasę i wyszli. Dwie godziny nie minęły jak teść zgłosił się po te pieniądze pod pretekstem, że grabarzowi trzeba dopłacić. Oddałam, co miałam zrobić. Od tamtej pory znów są wszyscy dla nas wredni i robią nam na złość.

Wczoraj mąż zatrzasnął sobie kluczyki w samochodzie, więc zapytałam babcię czy zostanie z Faustynką na kilka godzin, bo my z Maćkiem musimy na 15 zawieźć autobusem drugi komplet. Zgodziła się, więc poszłam z synem na przystanek i pojechaliśmy.  Teść kazał się odwieźć w pewne miejsce, straciliśmy na to godzinę, mąż miał załatwić kilka rzeczy, nie mogliśmy znaleźć nigdzie mleka, które je Faustynka. Musi mieć specjalne mleko, bo jest alergikiem, niestety jest ono trudno dostępne. Wróciliśmy gdy dzieci miały spać. W progu nas przywitali z mordą że Claudusia nie ma w telefonie netu. Mąż powiedział że za chwile jej zrobi, tylko zje i się wykąpie i tu się zaczęło. Teść sie darł i pyskował na cały głos. Zrobił wojnę z niczego. Do mnie zaczął się stawiać nie wiadomo z jakiej racji. Powiedziałam że w takim razie więcej wniczym nie pomogę. Usłyszałam: "Ty się najwięcej narobiłaś". Dalej się darł jak wariat, kłócił się z moim mężem, więc zaczęłam ich uspokajać, bo dzieci się bały, przerażone nie mogły zasnąć. To się dowiedziałam że mam się nie wtrącać, bo mam tu gówno do gadania i mam się nie odzywać, mam siedzieć cicho albo spierdalać. Bardzo chętnie wybiorę drugą opcję, tylko nie mogę w dalszym ciągu ubłagać męża żeby poszedł ze mną. Teść był tak wyrywny w tej awanturze że mnie prawie pobił. Ruszył na mnie tym swoim cielskiem i gdyby mój mąż go nie powstrzymał, na pewno bym oberwała i to tylko za to że powiedziałam żeby się obydwaj uspokoili. Dostałam ataku duszności, wymiotowałam i to już nie pierwszy raz. Dziwię się mężowi że na to pozwala. Powinniśmy się stąd wynieść, wynająć gdzieś pokój i żyć w spokoju, a z takimi nie utrzymywać kontaktu.

Zero wdzięczności za pomoc, żadnego słowa "dziękuję", a zwrotu pieniędzy (ponad 800 zł) to się nawet nie spodziewam, bo jeszcze nie oddał 3 tysięcy jakie nam już ponad dwa lata wisi.

I czy Bóg istnieje? Ostatkiem sił wierzę że tak. Ale przecież mój Bóg miał za dobre wynagradzać, a za  złe karać. Czy to obowiązuje dopiero po śmierci?