Teraz już rozumiem

Wracając do tekstu o endometriozie:
Teraz już rozumiem dlaczego wyglądam jak pralka Frania i tak opornie idzie mi odchudzanie. Mimo ćwiczeń i rygorystycznej diety nie jestem w stanie schudnąć więcej niż kilogram miesięcznie. A i nie jestem w stanie tak katować się dłużej niż pół roku. Moje ostatnie odchudzanie tyle trwało i straciłam 5 kg, ale inna kobieta straciłaby w tym czasie z tą dietą i tymi ćwiczeniami 15-20 kilogramów.
Kilogramy szybko wróciły, mimo zdrowej diety. Już brak mi sił na to odchudzanie, a nie potrafię zaakceptować takiego wyglądu. Mam 29 lat, a wyglądam jak kobieta po menopauzie z nadwagą w postaci otyłości brzusznej! Dodam, że jestem niskiego wzrostu i z taką bańką w talii mam wygląd Teletubisia.

Trafiłam na tekst:
"Gdy własny organizm nieoczekiwanie strzela focha - o endometriozie".

I zaczęłam to wszystko rozumieć.
Czuję się ogromnie poszkodowana, gdy czytam na jakimś forum teksty pod tytuł "mniej żryj". I to całe wyśmiewanie grubych ludzi. Osoba z szybką przemianą materii nigdy nie zrozumie, że można przytyć od jednej kanapki, bo sama pochłonie połowę pizzy i jest chuda. Takiej osobie się wydaje, że osoba gruba je całą pizzę na śniadanie, a na kolację 3x Mc Zestaw i stąd nadwaga. Może w większości przypadków tak. A może tylko w połowie.
Mój mąż mógłby zjeść konia z kopytami. Opycha się fastfoodami, słodyczami i nie tyje, choć bardzo intensywnie nad tym pracuje - przez większość życia miał niedowagę. Teraz waży w normie, ale naprawdę się opycha, żeby utrzymać wagę. Ze mnie się śmieje, że tyję od samego patrzenia na jedzenie i namawia, żebym dała sobie spokój i się cieszyła życiem i jedzeniem. On nie rozumie, że jak zacznę normalnie jeść to się w drzwi nie zmieszczę.
Najgorsze jest to, że z endometriozy nie można się wyleczyć, można tylko złagodzić objawy, np. za pomocą leków hormonalnych, które muszę stosować.
Byłam u swojego ginekologa, który zlecił mi badania, bo już pół roku temu miałam podwyższone d-dimery i jak wyniki jeszcze wzrosną, to będę musiała odstawić leki, a wtedy powtórka z rozrywki, czyli te objawy, które opisywałam jakiś czas temu. Boję się znów do tego wracać, ale powiedział, że gdy wrócą bóle, to zrobimy laparoskopie lub jeśli będzie trzeba to laparotomie i usuniemy co się da - tzn ile zrostów się da. One się odnowią po jakimś czasie, ale z doświadczenia innej kobiety z tymi problemami widzę, że to jedyny sposób na pozbycie się brzucha i powrotu do wagi.
No i jakby tego wszystkiego było mało to hormony tarczycowe przy granicy z niedoczynnością, Hashimoto, więc to też ma swój udział w braku efektów odchudzania. Zaczęłam się interesować dietą w niedoczynności tarczycy. Gdy pytałam endokrynologa czy można tu sterować dietą, to powiedział że nie, chociaż można by unikać warzyw kapustnych. Nic nie mówił o selenie, który należałoby uzupełnić, o jodzie, o rybach, które należałoby jeść jak najczęściej, o glutenie, którego należałoby unikać (glutenu unikam już chyba rok - może dlatego waga nie przekracza 66 kg, pewnie gdybym zaczęła jeść bułki i makarony, dobiła bym do 70 kg w mgnieniu oka). Trochę pocztałam i spróbuję w tę stronę. Wprowadzę ryby i orzechy, choć tych drugich się boję, bo są kaloryczne, a za rybami nie przepadam niestety.
Nie jestem otyła, jeszcze nie. Jednak przy moim wzroście powinnam ważyć 49-59 kg. Czyli powinnam zrzucić 10.
Jak patrzę na te wszystkie diety i na to co polecają dietetycy, to mam wrażenie, że bardzo szybko bym przytyła. Dwudaniowy obiad? Haha... Dobre sobie. I jeszcze banan na deser - przecież ja nawet tyle w siebie nie zmieszczę. Ja na obiad jem tylko zupę. Po zjedzeniu kulki ziemniaków czuję się jak ociężały wieloryb. Staram się jeść lekko, a jestem ociężała i wzdęta, do tego zgaga dosłownie po wszystkim.
Jeszcze ten ciągły spadek formy, zmęczenie, stresy, niewyspanie. Podobno od stresów, kiedy poziom kortyzolu jest podwyższony, przybiera się na wadze, chociaż mówią, że z nerwów się chudnie. I jak to w końcu jest?
Pamiętam moją matkę wiecznie na diecie i z wieczną nadwagą. Nadwagą zaczęła się u niej nagle, była szczupła jeszcze po 30stce i nagle stała się bombą przed 40stką, prawdopodobnie po psychotropach, bo zdiagnozowano u niej nerwicę i depresję. Leki odstawiła i schudła, ale już zawsze miała problemy z przybiera iem na wadze. Ona na prawdę mało jadła a w pasie miała metr! I to przy niskim wzroście. Nogi i biodra miała szczuplutkie jak u dziewczynki, a na tym ogromny bembol i biust z obwodem 111 cm. Nie leczyła się mimo zdiagnozowanej niedoczynności tarczycy. Nie chciała brać hormonów, bo bała się że jeszcze bardziej utyje. Tak samo w sprawach ginekologicznych - proponowano jej tabletki hormonalne, ale nie dała się namówić. Co jakiś czas lądowała w szpitalu na zabieg wycinania torbieli, cysty, polipa... Teraz wiem, że to była endometrioza. Niestety to gówno można odziedziczyć w genach.