Czy bycie MIŁYM tak wiele kosztuje?

Zadzwoniłam dzisiaj do księgowej z przedszkola Faustynki aby wyjaśnić pewną sytuację z płatnościami. Już pominę szczegół, że dzwonię codziennie o różnych porach od poniedziałku i dopiero dzisiaj raczyła odebrać, a jest już piątek.

Przywitałam się grzecznie, przedstawiłam i powiedziałam, że dzwonię w sprawie rozliczenia, na co ona krótko: -"Nazwisko", no to odpowiedziałam od razu informując która grupa.

Kobieta sprawdza w systemie. Szuka, szuka, ja czekam, czekam -"Jak nazwisko?!", no to powtórzyłam, -"Która grupa?! (ze złością)". -"Druga" - odpowiadam i czekam dalej. 

-"Jest! Jakub?"

-"Nie, Faustyna"

-"No to która grupa?!!!", słychać, że kobieta już mocno wkurzona, żeby nie powiedzieć wkurwiona,

-"Druga" 

-"Nie ma tu! A bo to ja patrzę na pierwszą"

Dalej czekam...

Znalazła w końcu i mnie informuje o jaką kwotę chodzi. Ja bardzo delikatnie rozwijam temat, bo słyszę, że kobieta jakaś nie w sosie, gryząco-szczekająca i mówię, że na początku września wpłacałam 100 zł na wyżywienie i jako że córka była tylko 10 dni myślałam, że zostanie odliczone 50 zł. Kobieta w ogóle z wielką złością, już na mnie prawie krzyczy, wielkie pretensje ma, bo chciałam się tylko o coś dopytać, bo nie rozumiałam dlaczego gdy od 100 zł odejmę 50 zł mam do zapłaty 65 złotych a nie 50. Księgowa z wściekłością oznajmia mi, że jest odliczone, ale mi dalej nie odpowiedziała jak to jest policzone, tylko z ryjem: -"A za pobyt kto zapłaci?! 23 złote dopłaty!!!" Ja jej na to delikatnie -"Dobrze, ja wiem, że 23 złote za pobyt i nie pytam o to, tylko o wyżywienie", a ona się drze w końcu w tą słuchawkę, że zostało odliczone, że przecież inni rodzice mają do zapłaty po 170 złotych, a ja tylko 88 i co ja w ogóle chcę, bo nie ma nic za darmo, że wszyscy by chcieli wszystko za darmo. Tylko co mnie obchodzą inni rodzice tak swoją drogą?

Dobra, poprzestałam na tym, że odliczone, podziękowałam i się rozłączyłam, a potem sama to liczę wszystko i w końcu doszłam o co w tym chodzi. Po przejrzeniu kalendarza okazuje się, że w październiku będzie dni szkolnych 23, a nie 20, o czym uważam ta kobieta powinna mi była normalnie, spokojnie powiedzieć, bo ja do niej spokojnie mówiłam, żadnych pretensji nie miałam, a ona tak z ryjem startuje. A sorry, ja nie miałam wcześniej do czynienia z takimi rozliczeniami, bo u syna w przedszkolu płaciło się po skończonym miesiącu za to ile zjadł, a nie na przód, a obecnie w przedszkolu integracyjnym jako dziecko z orzeczeniem pobyt i wyżywienie ma bezpłatne i dlatego nie wiedziałam jak to ma wyglądać u Faustynki.

Dlaczego ludzie się tak łatwo denerwują, dlaczego są tacy niemili, tacy niesympatyczni. 

Jeśli ta pani jest księgową za karę, to może powinna zmienić pracę albo zatrudnić do siebie sekretarkę skoro sama nie potrafi rozmawiać z ludźmi. Wychodzi na to, że już w ogóle nie można się o nic zapytać. Strach się w ogóle odzywać do ludzi.

z dreamstime.com

Mogę ją usprawiedliwić mówiąc, że pewnie miała gorszy dzień, może problemy w domu, może już ją od rana nachodzą rodzice z tym samym problemem co ja (może by wypadało jakoś system usprawnić, żeby rodzice wiedzieli co i jak i za co i skąd się wzięło), być może mój telefon odebrała jako atak na siebie,  może ma okres albo menopauzę... Tylko, że każdy ma jakieś problemy! Czy to jest powód aby się wzajemnie pozagryzać?

Czy ja za dużo wymagam oczekując odrobiny grzeczności i zrozumienia?

Ludzie chyba nie radzą sobie z emocjami albo z samym sobą sobie nie radzą. Chyba wszyscy nadajemy się do leczenia psychiatrycznego.

Już nie pierwszy raz spotkałam się z taką sytuacją.

Pamiętam jak na studiach miałam poważne problemy z głosem i nie mogła mnie ominąć wizyta u foniatry, gdyż mój kierunek wiązał się ściśle ze śpiewem.

Siedziałam już zapłakana na tym fotelu w gabinecie tej starej lekarki, a ona znęcała się nam moim gardłem różnymi wziernikami, kamerkami i cholera wie czym jeszcze,  nie mogłam pohamować odruchu wymiotnego, a ta się jeszcze darła, że nie powinnam śpiewać, że ja się do tego nie nadaję, że jak tak źle śpiewam, to ona się nie dziwi że mam struny głosowe w takim stanie (otóż gówno prawda, bo gardło sobie zdarłam na praktykach w gimnazjum, a nie  przez śpiewanie), a tylko dlatego, że nie byłam wstanie śpiewać z kamerką włożoną w gardło, a gdy poprosiłam o spryskanie gardła lidokainą to mnie wyśmiała i wyrzuciła z gabinetu.

Jeszcze długo nie mogłam się po tej wizycie uspokoić. Jednak Pani prof., która prowadziła nasze zespoły wokalne powiedziała mi żebym się tą starą babą nie przejmowała, bo ona każdemu mówi to samo i podała namiary na innego lekarza, w ogóle to mnie uświadomiła, że nawet profesjonalnym śpiewakom operowym pracującym lata w zawodzie tak potrafi powiedzieć i że ona jest jakaś psychiczna. I faktycznie, u innego lekarza wizyta odbyła się normalnie w normalnych warunkach. Pani doktor wypisała receptę na odpowiednio dobrane mieszanki robione w aptece i poleciła unikać dymu tytoniowego, bo jak mi wyjaśniła mój problem się nasila przez to, że od ponad 20 lat jestem biernym palaczem, po czym odwiedzałam regularnie jej gabinet i ćwiczyłyśmy głos aby doszedł do siebie.

A o położnej w szpitalu już nie wspomnę i tych wielu, wielu innych ludziach co mają muchy w nosie i wielkie pretensje do całego świata, że muszą wykonywać swoją pracę.

LUDZIE! UŚMIECH, UŚMIECH!!!